Zwiedzanie katedry Santa Maria del Fiore: Przewodnik dla zwiedzających

Symbol Florencji i zdecydowanie jej najczęściej odwiedzana atrakcja turystyczna, kompleks duomo (katedra) tworzy jedno z najwspanialszych dzieł sztuki na świecie. Wizyta w katedrze Santa Maria del Fiore to przeżycie, którego nie możesz przegapić.

Pod koniec XIII wieku mieszkańcy Florencji chcieli zbudować katedrę, która odzwierciedlałaby rosnące znaczenie ich miasto. Prace postępowały przez ponad sto lat pod kierunkiem kilku wielkich architektów, w tym Giotto i Pisano, tak że do 1420 roku Filippo Brunelleschi był w stanie ukoronować go kopułą – sensacyjnym wyczynem architektonicznym jak na tamte czasy, który wciąż zadziwia architektów swoją śmiałością.

Trzeci co do wielkości kościół we Włoszech, Duomo, ma ponad 152 metry długości i 90 metrów szerokości w transepcie (gdzie krzyżują się dwie główne nawy) i góruje nad historycznym centrum. Ale to bardziej artyzm niż rozmiar sprawia, że jest to jedno z najważniejszych miejsc, które trzeba zobaczyć w Europie.

Wspaniała fasada, dobudowana w XIX wieku w celu zastąpienia niedokończonej, zburzonej trzy wieki wcześniej, dominuje nad Piazza del Duomo z olśniewającą ekspozycją inkrustowanego marmuru w kolorach czerwonym, białym i zielonym.

Na tej stronie:

Katedra Wygląd zewnętrzny
Wnętrze katedry
Nawy boczne i apsydy
Zakrystie
Chór i kopuła
Kopuła Brunelleschiego
Cripta di Santa Reparata (krypta)
Giotto Campanile (dzwonnica)
Wskazówki i wycieczki

Zewnętrze katedry

Chociaż fasada została zbudowana 1800, jego projekt jest wierny średniowiecznej gotyckiej kościoła św yle, który harmonizuje z wieżą Giotta, wykorzystując toskański marmur inkrustowany skomplikowanymi wzorami i niszami na posągi. Naprzemienne kolory zostały wybrane, aby zilustrować dwie podstawowe zasady sztuki florenckiej: „prawość i piękno”.

Nad centralnym wejściem znajduje się duża rozeta, z mniejszymi po obu stronach. Drzwi z brązu mają płaskorzeźby Maryi, której katedra jest dedykowana. Zanim wejdziesz do środka, przejdź się po budynku, aby zobaczyć jego cztery portale, zwłaszcza Porta della Mandorla po lewej stronie, najwspanialszy z nich z dziełami Donatello, Ghirlandaio i innych artystów renesansu.

Wnętrze katedry

Po bujności fasady możesz być zaskoczony trzeźwością wnętrza. Podobnie jak w większości włoskich kościołów, gusta późniejszych pokoleń zmieniły wnętrze, ale tutaj te dekoracje usunięto w jeszcze późniejszych pracach, przywracając prawie nieozdobioną wspaniałość strzelistych gotyckich łuków i kamiennych filarów.

Bez względu na to, gdzie staniesz, twoje oczy zostaną przyciągnięte w kierunku transeptu, a następnie w górę, na zdumiewającą kopułę nad głową. Ale powinieneś się rozejrzeć, aby odkryć wspaniałe dzieła sztuki, zwłaszcza 44 okna, które tworzyły największe witraże we Włoszech w XIV i XV wieku.

Z wnętrza zobaczysz lepiej spójrz na trzy rozety, których witraże zaprojektował Lorenzo Ghiberti, najbardziej znany ze swoich brązowych paneli na drzwiach baptysterium. Patrząc w górę, zwróć uwagę na zegar – jego wskazówki poruszają się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Przejścia i apsydy

Dwie nawy po obu stronach mają różne rzeźby, obrazy i freski. Zwróć uwagę, że w północnej nawie bocznej (po lewej stronie, patrząc na ołtarz główny), postać konna Johna Hawkwooda, który dowodził armią najemników Florencji, jest namalowana (przez Paolo Uccello w 1436 r.) Imitująca rzeźbę. I chociaż Florencja wysłała wielkiego włoskiego poetę Dantego na wygnanie, gdzie zmarł, uwielbili go pośmiertnie portretem w północnej nawie.

Każda z trzech apsyd – zaokrąglonych obszarów, które tworzą krótkie ramiona katedra na planie krzyża rzymskiego - jest podzielona na kilka kaplic. Te w północnej absydzie mają witraże autorstwa Ghibertiego i dwustronny retablo (ołtarz).

Koniecznie spójrz na podłogę, aby znaleźć gnomon Toscanellego z 1468 r., używany do obliczeń astronomicznych. Podczas przesilenia letniego, 21 czerwca, promienie słoneczne wpadają przez stożkowaty otwór w latarni kopuły na tę metalową płytkę. W południowej apsydzie, w pierwszej kaplicy (obok Starej Zakrystii) znajduje się ciekawy fresk, Madonna del Popolo pędzla Giotta.

Zakrystie

Rozdzielenie trzy apsydy to dwie zakrystie, w których księża przygotowują się do mszy, każda z dziełami florenckiego mistrza szkliwionej terakoty, Luca della Robbia. W Nowej Zakrystii, po stronie północnej, szukaj lunety nad drzwiami, Zmartwychwstanie Chrystusa (1444).

Piękne drzwi z brązu są również dziełem della Robbia (wiele z tych artystów, jak Ghiberti, Giotto i Brunelleschi byli równie utalentowani w kilku dziedzinach). Jego 10 paneli przedstawia Marię z Dzieciątkiem Jezus, Jana Chrzciciela, ewangelistów i inne postacie biblijne.

W tej zakrystii schronił się Lorenzo Wspaniały i jego brat Giuliano w 1478 r., kiedy zostali zaatakowani podczas nabożeństwa w katedra. Tylko Lorenzo zdołał uciec. W Starej Zakrystii znajduje się płaskorzeźba z terakoty i dwa świeczniki z terakoty w postaci aniołów, oba autorstwa Luca della Robbia.

Chór i kopuła

Fresk przedstawiający Sąd Ostateczny po wewnętrznej stronie kopuły

Pod kopułą znajduje się chór z główny ołtarz. Ośmioboczną marmurową balustradę zdobi 88 płaskorzeźb, a krucyfiks na ołtarzu głównym wykonał w latach 1495-1497 Benedetto da Maiano. Ogrom kopuły przyciągnie Twoje oczy, chociaż możesz wybaczyć nerwowe spojrzenie na kamienne kolumny, które wydają się bez wysiłku utrzymywać jej ciężar.

Wewnątrz kopuły znajduje się wielki fresk Sądu Ostatecznego autorstwa Giorgio Vasariego, rozpoczęty w 1572 r., a ukończony przez Federico Zuccari w 1579 r. Trudno sobie wyobrazić skupienie się na pracy zawieszone po wewnętrznej stronie tej kopuły. U stóp filarów podtrzymujących bęben znajduje się osiem posągów apostołów.

Kopuła Brunelleschiego

O tej jednej kopule napisano całe książki, a jej ogrom zapiera dech w piersiach. Podobnie schody prowadzące do niego. Po podziwianiu najsłynniejszej na świecie kopuły z dołu iz różnych punktów Florencji pozostaje jeszcze jedna perspektywa: wspinanie się między jej wewnętrznymi i zewnętrznymi warstwami na szczyt.

Idąc w górę po 463 stopniach masz mnóstwo czasu na zastanowienie się nad jego budową, która została wykonana całkowicie bez ramy nośnej (bo przy jej wysokości, 114 metrów nad podłogą katedry, zbudowanie drewnianej podpory było niemożliwe). Metodą zastosowaną przez Brunelleschiego było zbudowanie serii pierścieni z cegieł ułożonych w zazębiający się wzór w jodełkę. Każdy z coraz mniejszych pierścieni podpierał się sam, a następny był na nim zbudowany.

Gdy znajdziesz się na szczycie, możesz wyjść na galerię 21-metrowej latarni (kiedy została dodana, jak powiedział Michał Anioł wyglądała jak klatka do krykieta). Widoki obejmują całe miasto i dalej na toskańskie wzgórza. Schody do kopuły zaczynają się tam, gdzie nawa północna łączy się z absydą. Pamiętaj, że to nie jest dla osób z akrofobią, klaustrofobią, problemami z sercem lub układem oddechowym.

Cripta di Santa Reparata (Krypta)

Z ganku katedry schody prowadzą w dół do pozostałości wcześniejszego kościoła Santa Reparata. Zbudowany w IV i V wieku, a następnie rozbudowany w VIII i XI wieku, pierwotny kościół został początkowo pochłonięty przez budynek katedry, a następnie ostatecznie zburzony w 1375 roku.

Ale krypta pod św. Reparata nadal tam była, a wykopaliska rozpoczęły się w 1965 roku. Nieoczekiwanym znaleziskiem w 1972 roku był grobowiec Brunelleschiego, który można zobaczyć tutaj, wraz z małym muzeum dotyczącym pierwotnego kościoła.